Meksyk odpowiada Trumpowi: „niesprawiedliwe traktowanie”; negocjacje mające na celu uniknięcie ceł

Prezydent Claudia Sheinbaum potwierdziła rozpoczęcie negocjacji na wysokim szczeblu ze Stanami Zjednoczonymi w celu zażegnania groźby wprowadzenia 30-procentowego cła, które Ministerstwo Spraw Zagranicznych określiło jako „niesprawiedliwe posunięcie”. Presja ekonomiczna zbiega się z kluczowymi rewelacjami w sprawie Ovidio Guzmána, co stwarza złożoną sytuację dla Meksyku.

Rząd Meksyku uruchomił swoją machinę dyplomatyczną w wyścigu z czasem, aby uniknąć tego, co mogłoby być druzgocącym ciosem dla gospodarki narodowej. Po ogłoszeniu przez Donalda Trumpa, że od 1 sierpnia nałoży 30% cło na produkty meksykańskie, oficjalna reakcja była mieszanką stanowczości i apelu o ostrożność.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych (SRE), kierowane przez Marcelo Ebrarda, jako pierwsze zareagowało, określając ten środek jako „niesprawiedliwe traktowanie”, które nie odzwierciedla relacji między dwoma krajami jako partnerami strategicznymi. Wkrótce potem prezydent Claudia Sheinbaum potwierdziła, że zasiadła do rozmów, apelując o „ochłodę” w zarządzaniu kryzysem. W oświadczeniu przedstawiającym stanowisko swojej administracji, Sheinbaum wezwała Stany Zjednoczone do skoncentrowania wysiłków na zwalczaniu dystrybucji narkotyków na swoim terytorium, „nie tylko w Meksyku”.

Moment, w którym Trump wypowiedział tę groźbę, nie wydaje się być przypadkowy. Ogłoszenie pojawia się tuż po ujawnieniu szczegółów ugody między Ovidio Guzmánem Lópezem, liderem frakcji „Los Chapitos”, a amerykańskim wymiarem sprawiedliwości. List Trumpa do Sheinbauma uzasadnia cła właśnie „kryzysem fentanylowym”, tym samym przestępstwem, do którego przyznał się Guzmán.

To jednoczesne działanie tworzy to, co analitycy określają jako „ruch kleszczowy” na meksykańską administrację. Z jednej strony, groźba wprowadzenia ceł wywiera ogromną presję ekonomiczną. Z drugiej strony, poprzez sprawę Guzmána, wywierana jest presja ze strony wymiaru sprawiedliwości i bezpieczeństwa, a Stany Zjednoczone pozycjonują się jako aktor rozwiązujący problem, którego, według nich, Meksyk nie był w stanie kontrolować. Ta podwójna ofensywa stawia Meksyk w niezwykle złożonej pozycji negocjacyjnej, zmuszając go do reagowania na program narzucony niemal wyłącznie przez Waszyngton.

„Kontynuujemy negocjacje w celu osiągnięcia porozumienia... Musimy zachować zimną krew” – Claudia Sheinbaum, prezydent Meksyku.

Poza bezpośrednim kryzysem, ten epizod uwypukla strukturalną słabość meksykańskiej gospodarki: jej głębokie uzależnienie od rynku amerykańskiego. Fakt, że ta współzależność może w każdej chwili zostać użyta jako broń polityczna, stanowi egzystencjalne zagrożenie wykraczające poza zakres tej konkretnej taryfy.

Natychmiastową reakcją rządu Meksyku, z konieczności, były negocjacje. To pokazuje, że zagrożenie jest zbyt duże, by je zignorować lub odpowiedzieć symetrycznym odwetem. Potencjalny wpływ na „przedsiębiorstwa i miejsca pracy” byłby katastrofalny, dotykając kluczowe sektory krajowego przemysłu.

To wydarzenie ma na celu zainicjowanie głębokiej debaty strategicznej w meksykańskich kręgach politycznych i biznesowych. Potrzeba dywersyfikacji rynków i wzmocnienia suwerenności gospodarczej przestanie być tematem akademickim, a stanie się stanem wyjątkowym dla kraju. Obecny kryzys nie dotyczy wyłącznie ceł; to sygnał ostrzegawczy dotyczący modelu gospodarczego kraju i jego kruchości w obliczu politycznych kaprysów północnego sąsiada. Wynik negocjacji w nadchodzących tygodniach nie tylko zdefiniuje krótkoterminową przyszłość gospodarczą, ale może również zapoczątkować strategiczne przemyślenie meksykańskich stosunków zagranicznych i handlowych na nadchodzące dekady.